Η ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΕΙΑ ΩΣ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Της Λέττας Καλαμαρά

Καθημερινός είναι ο βομβαρδισμός από τα ελληνόφωνα Μέσα Μαζικής Επιρροής και τα κέντρα αναλύσεων για την εθνική ανάγκη παραχωρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, τον Έβρο, την Μακεδονία τις Θερμοπύλες, το Μαραθώνα και το Σύνταγμα της Ελλάδας. Παραχωρήσεις με κοινό παρανομαστή τον ενδοτισμό σε αντάλλαγμα της ειρήνης και της αναγνώρισης της περιφερειακής αν όχι παγκόσμιας σημασίας της γείτονος Τουρκίας.

Ένας ενδοτισμός που παίρνει σάρκα και οστά καθημερινά και διεισδύει στην εθνική πολιτική και άμυνά μας εδώ και δεκαετίες. Από το αίσχος της δικτατορίας στην Κύπρο το '74 που την παρέδωσε αμαχητί πλην των εγκλωβισμένων ηρώων στη Μεγαλόνησο προς θυσία, μέχρι την παράδοση των όπλων στον Έβρο ποταμό αμαχητί, η εθνική διακομματική ιδεολογία κυριάρχησε στην ιδέα της απαραίτητης υποταγής στην Ανατολή.

Μέρες κρίσης της στρατιωτικής ηγεσίας από άκαπνους πολιτικούς και ένστολους κριτές εν μέσω ερευνών της Τουρκίας και στο Αιγαίο, στα διεθνή ύδατα που η Ελλάδα δεν καθιστά ελληνικά αδικαιολόγητα, η πολιτική επιταγή περί αδράνειας σε κάθε τουρκική επέκταση, με ή χωρίς στρατιωτικά ρούχα, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο κάθε κρίσης. Τα αποτελέσματα της κρίσης των ιθυνόντων και αυτή τη φορά όπως πάντα αναμένονται ισορροπημένα μεταξύ των στρατιωτικών αξιών και των κοινωνικών δεδομένων εμπορίας ακόμη και ανήλικης σάρκας, σε επιλεγμένους και εκβιαζόμενους συχνά εξουσιαστές με διαπλεκόμενες ρίζες και στην Ανατολή.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδας χαρακτηρίζονται εδώ και δεκαετίες εσκεμμένα από μπίζνες δισεκατομμυρίων ευρώ, επιχειρησιακή αποχή από κάθε πεδίο επιχειρήσεων και ένα πλέγμα επικοινωνιακής φανφάρας, κοινωνικής προσφοράς και τεχνητής περηφάνιας. Αξίες μηδαμινές για όσους θυσίασαν το εγώ τους σε κάποιο χαράκωμα στην ιδέα της Μεγάλης Ελλάδας, όπως τόσοι εν ζωή ακόμα μαχητές του Β'ΠΠ και της Κορέας, αξίες που ακόμα υπάρχουν για να μας περιγράφουν το ρόλο του Ελληνικού Στρατού ως παραμύθι πια.

Τι να περιμένει κανείς και από τις αυριανές κρίσεις όπου η Τουρκία διεξάγοντας υβριδικό πόλεμο ομολογουμένως και από τον ίδιο Υπουργό Εθνικής Άμυνας μας κ.Παναγιωτόπουλο δεν μπορεί παρά να θέλει έμμεση συμμετοχή στη διαμόρφωση της στρατιωτικής ιεραρχίας μας και στις μετέπειτα τοποθετήσεις σε νευραλγικές θέσεις μεταθέσεων, προμηθειών και πληροφοριών μέσω των περίφημων golden boys που δεν τα αγγίζει κανείς, ενώ τα γνωρίζουν όλοι. Να βρίσκει πάντα τον τρόπο να καθίζει τους ανθρώπους της στις επιθυμητές θέσεις αποφάσεων, ακόμα και πολίτες ευπατρίδες, φυσικά.

Επιλεγμένους από τη νεαρή ηλικία γενίτσαρους που μέσα στα πάθη και τη δυστυχία τους θα μετατρέπονται σε ανθελληνικά φερέφωνα και δερβίσηδες καταλαμβάνοντας θέσεις και απολαμβάνοντας προνομιακή μεταχείριση. Κάτι σαν τα ανήλικα παιδιά που έκαναν παρέλαση από θεατρικούς θιάσους για να προωθηθούν στα σαλόνια χωρίς να γνωρίζει, να μην είδε, να μην άκουσε κανείς τίποτα ποτέ. 

Για να τελειώνουμε ως γιουσουφάκια του Βαθέος Τουρκοκρατούμενου Κράτους, οφείλουμε να πολεμήσουμε για τις ιδέες, τους προγόνους και απογόνους μας, για τα όπλα μας, όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί όσο η τουρκολαγνεία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής πολιτικής μας. Όσο ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος μας εμπνέεται από τις γέφυρες μεταφοράς ανθρώπων, παιδιών και ουσιών της Ανατολής ως τοπικοί κοτζαμπάσηδες αποκλειστικά.

Ελλάδα, μη φεύγεις απόψε, λοιπόν. Μην αφήνεις πίσω golden boys Εφιάλτηδες στις προμήθειες, πρόθυμους να βάζουν την υπογραφή τους στην παράδοση της Μακεδονίας μας, σε ένα τουρκικό Καστελόριζο και σε κάθε τι άλλο τουρκολάγνο. 

Ελλάδα, μη φεύγεις απόψε λοιπόν...