Της Λέττας Καλαμαρά
Ένα Κράτος, μία κοινωνία, ένας Πρωθυπουργός, αναζητούν απεγνωσμένα έναν Έλληνα ή Ελληνίδα να συμβολίσει την αξιοκρατία και αδυνατούν να τους βρουν. Είναι σε τέτοιο βαθμό η παρακμή μας, που δεν υπάρχει ένα άτομο που να μπορεί να έχει τη γενική αποδοχή για τη θέση του Εξοχότατου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το πλήθος των υποψηφίων που προβάλλονται από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης έχουν κάποιες σκοτεινές πτυχές της παρουσίας τους στην ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς ακόμα και αυτή η θέση, ο νέος ή η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας των Ελλήνων, έχει μετατραπεί σε ένα αλισβερισί πολιτικής όπου κάθε κόμμα έχει τον "ήρωά" του και προσπαθεί να τον επιβάλλει διακαώς. Ελαττωματική Δημοκρατία ελαττωματική και η διαδικασία του καθορισμού του πρώτου μεταξύ ίσων Ελλήνων.
Η απόφαση πρότασης και υπερψήφισης με την παρούσα αποτυχημένη διαδικασία αποτελεί προνόμιο του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη και τουλάχιστον θα αποφύγουμε τις εκλογές για μία θέση αδειανή, όπως συνέβη το 2015 που μόνο σκοπό είχε την αντικατάσταση του Αντώνη Σαμαρά από τον αλησμόνητο Αλέξη Τσίπρα. Η κατάσταση στην Προεδρολογία έχει αρχίσει να ευτελίζεται καθώς η πασαρέλα ονομάτων διευρύνεται και η φαντασία ξεπερνάει τα όρια της λογικής.
Ακόμα και αποτυχημένοι Υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφονται πλέον στα μέσα ενημέρωσης στη λίστα υποψηφίων για να αντικαταστήσουν τον κουρασμένο Προκόπη Παυλόπουλο. Ο τελευταίος θα μείνει στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου τόσο όσο ως Υπουργός των άκρατων διορισμών της Κυβέρνησης Καραμανλή που μας οδήγησε στη χεοκοπία του 2009 όσο και ως ο Πρόεδρος παράδοσης της μίας και μοναδικής ελληνικής Μακεδονίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ίωνα Δραγούμη και του Παύλου Μελά σε αλλοεθνείς.
Η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι απολύτως περιττή και πολυέξοδη και οφείλει να παραληφθεί καθώς δεν συμβολίζει τίποτα παραπάνω. Χώρες όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ ορίζουν το δημοκρατικό εκλεκτό του λαού τους ως ανώτατο άρχοντά τους και αποτελούν παραδείγματα δημοκρατίας χωρίς διορισμούς αξιωματούχων χωρίς αντικείμενο. Κάποιες δημοκρατίες βέβαια βρίσκουν στο ρόλο του Βασιλιά ή ενός διορισμένου Προέδρου ένα κέντρο ελέγχου που δεν πηγάζει από το λαό αλλά από διάφορα κέντρα, μη αποκλείοντας και σκοτεινά που ελέγχουν μέσα ενημέρωσης συμπτωματικά και λυσσομανούν να επιβάλλουν την επιλογή τους σε μία κατάσταση σηψαιμικής διαπλοκής.
Το παραμύθι του Προέδρου του κ.Μητσοτάκη οφείλει να τελειώνει, να επιλέξει όποιον ή όποια τον εκφράζει, καθώς είναι δεδομένη η αντιπολίτευση στην επιλογή του και να πάμε παραπέρα στα πραγματικά προβλήματα του τόπου μας, των μη κατεχόντων τους παχυλούς μισθούς των πολιτικών αρχηγών. Στην άμυνα της χώρας, στην ανεργία, στους εξευτελιστικούς μισθούς, στην υπανάπτυξή μας, στην παντελή έλλειψη επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, στην αποτυχημένη δημόσια παιδεία και υγεία μας, στην ανελευθερία του Τύπου, στη δικαστική παρακμή, στο χαμηλό βιοτικό επίπεδό μας και φυσικά στην εμμονή των Πρωθυπουργών Τσίπρα και Μητσοτάκη να υποδέχονται τις ορδές των οικονομικών μεταναστών από την Ασία και την Αφρική ξεδιάντροπα μεταξύ πολλών άλλων.
Εξάλλου αν φωνάξεις Πρόεδρος στην Ελλάδα κάποιος θα γυρίσει. Φθάνει ο καθημερινός αποπροσανατολισμός και ο ευτελισμός της ονοματολογίας για ένα αδειανό πουκάμισο της ελαττωματικής δημοκρατίας μας. Ας δούμε κάτι άλλο επιτέλους, μία επιλογή διαφορετική από τα πιόνια της Βασιλίσσης Όλγας...
Της αγάπης αίματα
Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.
Καλλιτέχνης: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Στιχουργός: Οδυσσέας Ελύτης
Συνθέτης: Μίκης Θεοδωράκης
