Της Λέττας Καλαμαρά
Ανησυχία και θλίψη προκαλεί η δημόσια ομολογία και αναμετάδοση στα μέσα ενημέρωσης, διά του Υπουργού Προστασίας του Έλληνα Πολίτη κ.Χρυσοχοϊδη, της εθνικής ανικανότητας αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος. Αν ο Υπουργός Προστασίας των πολιτών του Ελληνικού Κράτους ομολογεί ότι αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση και να επαναφέρει την κανονικότητα στην προ 2015 Αλέξη Τσίπρα εποχή το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας είναι σίγουρα δυσοίωνο.
Η μεγάλη απορία για το πρόβλημα που "ήρθε για να μείνει", την παγκοσμιοποίηση και τη διεθνή ανάγκη των ανθρώπων να έρθουν στην Ελλάδα συγκεκριμένα για ένα καλύτερο αύριο, τον πόλεμο της Συρίας και άλλες μπαρούφες πως όλα αυτά δεν υπήρχαν το 2014 επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά και ακόμα πιο πριν και ως διά μαγείας εμφανίστηκαν αμέσως μετά, δεν έχει ακόμα απαντηθεί δημοσίως.
Δυστυχώς ο ελληνικός λαός που εξέλεξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να επαναφέρει την κανονικότητα στα σύνορα της χώρας και τα ελληνικά νησιά την 7η Ιουλίου υποχρεώνεται από εδώ και πέρα να ζει με τους διακινητές των οικονομικών μεταναστών λόγω εθνικής ανικανότητας Χρυσοχοϊδη και Μητσοτάκη, προφανώς.
Πώς η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επί Σαμαρά μπορούσε να κρατάει τα θαλάσσια σύνορα κλειστά με τις ίδιες κρατικές αρχές και πώς η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επί Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορεί ή δεν θέλει μάλλον πρέπει να μας το απαντήσει ο πρωθυπουργός. Ίσως και ο αποτυχημένος εκ τους αποτκλέσματος πρώην Επίτροπος της Ε.Ε. Δ. Αβραμόπουλος και διαχειριστής των ευρωπαϊκών κονδυλίων, να γνωρίζει κάτι παραπάνω.
Η ουσία στη διακίνηση μεταναστών από το οργανωμένο έκλημα στη χώρα μας αναδεικνύεται στην εθνική επιλογή του οργανωμένου Κράτους να συνυπάρχει με το πρώτο. Ακόμα χειρότερα τελικά ίσως να είναι και το ερώτημα αν στις μέρες μας το δεύτερο διά μέσου της δημοκρατικού ψήφου του λαού επιβάλλει τις κυβερνητικές εθνικές επιλογές στο πρώτο ή το πρώτο στο δεύτερο. Το σίγουρο είναι πάντως εκ του αποτελέσματος ότι επί Κυβέρνησης Μητσοτάκη το πρώτο δυνάμωσε τις επιχειρήσεις του μετά την 7η Ιουλίου 2019 και το δεύτερο ομολόγησε την ανικανότητα εθνικής αντιμετώπισής του.
Για κάποιους ρομαντικούς που δεν ενστερνίζονται την ανικανότητα ενός Κράτους να αντιμετωπίσει το παρακράτος εις όφελος των πολιτών των Νήσων και της ηπειρωτικής Ελλάδας πάντα υπάρχει η άλλη λύση πλην της παράδοσης. Η ανάληψη και συντονισμός αντιμετώπισης της απειλής από το πιο ισχυρό τμήμα της κοινωνίας ενός Κράτους. Αρκεί να φυσικά να υπάρχει η πολιτική και κοινωνική βούληση καθώς και η επιδίωξη αξιοποίησης της γνώσης αντιμετώπισής του. Ψιλά γράμματα και χαμένα εύκολα χρήματα προφανώς για τους ιθύνοντες που επιλέγουν την ομολογία της εθνικής ανικανότητας, την επιλογή της πλημμυρίδας μεταναστών σε νησιά και ενδοχώρα και την εθνική συνύπαρξη. Ένα έγκλημα που συμβαίνει στην Ανατολή και τα θύματά του εκτελούνται στη μακρινή Δύση με ενδιάμεσο σταθμό την όμορφη Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των τριών ηπείρων...
