ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΤΕΙΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ

Δημοσιεύτηκε 7 Μαρτίου 2019

Της Λέττας Καλαμαρά

Εύστοχα ο έμπειρος διευθυντής της εφημερίδας «H ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» κ.Αλέξης Παπαχελάς αρθρογράφησε σήμερα για την ανάγκη των στρατιωτικών ναυτικών δαπανών για την άμυνα της χώρας μας. Ποιος  μπορεί αλήθεια να αμφισβητήσει πως στο "Ελ Ντοράντο" της ΝΑ Μεσογείου και του Κρητικού Πελάγους, όπου οσονούπω θα αναβλύζει η ενέργεια θέρμανσης ολόκληρης της Ευρώπης και του δυτικού πολιτισμού, δεν απαιτείται η Ελλάδα να έχει ένα ισχυρό στρατιωτικό ναυτικό στόλο για να περιφρουρεί τα εθνικά συμφέροντά της και κατ’επέκταση των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών. Εξάλλου, αν δεν είναι η Ελλάδα αυτή που σχίζει τα κύματα της Μεσογείου, κάποιος άλλος θα το κάνει.

Από τον Θεμιστοκλή μέχρι τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και σήμερα τον Ναύαρχο και Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αποστολάκη όλοι κατανοούν τη σημασία ενός ισχυρού στόλου. Μπορεί ο πρώην υπουργός Εξωτερικών  της Κυβέρνησης του κ.Τσίπρα, κ.Κοτζιάς να μας αιφνιδίασε δυσάρεστα πρόσφατα στο Μαντείο των Δελφών με τη δήλωσή του: «Αν νομίζεις όπως κάνουν μερικοί στην Ελλάδα, ότι η Τουρκία με χιλιάδες μίλια δεν έχει ΑΟΖ, δεν έχει τίποτα και όλη η ΑΟΖ είναι ξέρω ‘γω το Καστελόριζο έχει 100% όλη την περιοχή, δεν είναι έτσι. Τα πράγματα θέλουν προσοχή, φιλική πολιτική, διεθνές δίκαιο και να τον βάζεις και τον άλλο στο παιχνίδι, για να κατευνάζει, όχι να τον βάλεις απέναντι», αλλά έστω και για το Καστελλόριζο χωρίς ΑΟΖ ή τελοσπάντων μέχρις εκεί που αρχίζουν τα βαθιά, ένας στόλος χρειάζεται πάντα να αρμενίζει.

Ο ισχυρός εθνικός στόλος μας λοιπόν είναι απαραίτητος αν και πολλοί ...


συνδέουν την άμυνα με την οικονομία κάθε χώρας, όπως συνέβη με τις πρώην κομμουνιστικές χώρες που σήμερα 30 χρόνια μετά, μία ολοκληρη γενιά  δηλαδή, πασχίζουν να φτιάξουν Ένοπλες Δυνάμεις παρόλο που έχουν καταφέρει να έχουν υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από την Ελλάδα της φτώχειας και της χρεοκοπίας. Κάποιοι αποδίδουν το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, μία καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους, στη μη εξάντληση των εθνικών πόρων σε αμυντικούς εξοπλισμούς και την εξυπηρέτηση της εθνικής τους ασφάλειας με άλλους πιο αποδοτικούς τρόπους. Δύο όμως είναι τα καίρια ερωτήματα που βασανίζουν κάθε Έλληνα και Ελληνίδα φορολογούμενο πολίτη για αυτό το στόλο που προτείνει ο κ.Παπαχελάς και δεν μας βρίσκει αντίθετους υπό προϋποθέσεις. Ποιος θα πληρώσει για αυτό το Στόλο και πού θα κατασκευαστεί αυτός ο στόλος;

Στο πρώτο ερώτημα ο κ.Παπαχελάς έδωσε μία πιθανή λύση όπως «όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί να στηρίξουν το αίτημα για να αποδοθούν τα κέρδη από τα διακρατηθέντα ομόλογα στην Ελλάδα προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού του στόλου». Όπως έγραψαν οι Financial Times στις 10 Οκτωβρίου 2017, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διά ανακοίνωσης του επικεφαλής της, Mario Draghi, αναγνώρισε πως έχει κερδίσει €7,8 δις από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της! Βέβαια θα μπορούσε κάποιος φιλερηνιστής να εκφράσει και την άποψη γιατί αυτά τα χρήματα να μην γίνουν επενδύσεις που θα πολλαπλασιάσουν τον πλούτο της Ελλάδας αντί λαμαρίνες που θα απαιτούν συντήρηση και αργά η γρήγορα θα αποσυρθούν. Ιδέες για παραγωγικές επενδύσεις άφθονες για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται. Επίσης υπάρχει και το αμυντικό ερώτημα τι να τον κάνεις τον ισχυρό στόλο αν δεν έχεις ισχυρή αεροπορία ή ισχυρό στρατό ή ακόμα χειρότερα αν δεν θέλεις να πολεμήσεις και τότε μπαίνουμε σε άλλα ζητήματα που ξεφεύγουν της πρότασης.

Το δεύτερο και ίσως πιο καίριο ερώτημα είναι άντε και τα πήραμε τα χρήματα και να ενισχύσουμε τη ναυπηγική μας βιομηχανία για να κατασκευάσουμε το στόλο μας. Σε ποια Ναυπηγεία θα δοθεί αυτή η κρατική ενίσχυση μέσω των αμυντικών μας προγραμμάτων. Όπως είναι γνωστό και τα τρία μεγάλα Ναυπηγεία της χώρας στην παρούσα φάση αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα. Σκαραμαγκάς και Ελευσίνα αναζητούν νέους ιδιοκτήτες, ενώ στο Νεώριο Σύρου όπου μία δικαστική απόφαση επιτέλους έδωσε ένα πράσινο φως και σκόρπισε χαμόγελα αισιοδοξίας, το χρήμα του νέου επενδυτή δεν έχει φανεί ακόμα, για άγνωστους λόγους.

Αν δούμε την ιστορία μας που πάντα μας διδάσκει υπάρχει η εξαιρετική περίπτωση όπου ο ευπατρίδης Γεώργιος Αβέρωφ με τη διαθήκη του δώρισε 8.000.000 χρυσές δραχμές για τη ναυπήγηση ισχυρού καταδρομικού πλοίου που θα φέρει το όνομά του και διασκευασμένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να χρησιμεύει ως Εκπαιδευτικό πλοίο Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Μαζί με το υπόλοιπο αναγκαίο ποσό των 15.650.000 χρυσών δραχμών που καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.). έγινε δυνατή η απόκτηση του θωρηκτού «Γ. Αβέρωφ» που κυριάρχησε στα νερά της Μεσογείου. Έτσι και τώρα λοιπόν οι ευπατρίδες εφοπλιστές που επενδύουν ετησίως δισεκατομμύρια ευρώ για να διατηρεί η Ελλάδα τον πρώτο εμπορικό στόλο σε αριθμό πλοίων παγκοσμίως και μεταφέρει το 20% του παγκοσμίου θαλάσσιου εμπορίου και είχε εισροές ξένου συναλλάγματος στην εθνική οικονομία 9,14 δις ευρώ μόνο το 2017, είναι βέβαιο ότι για την πατρίδα τους θα μπορούσαν να διαθέσουν 5-6 δις ευρώ σε βάθος χρόνου για τον εκσυγχρονισμό του στρατιωτικού ναυτικού στόλου μας και γιατί όχι και την αναζοωγόνηση των Ναυπηγείων μας. Εξάλλου αυτός ο εθνικός στρατιωτικός ναυτικός στόλος θα εξασφαλίζει και την ασφαλή διέλευση και έλεγχο του εμπορικού μας στόλου.

Το ερώτημα "βούτυρο ή κανόνια" είναι διαχρονικό όπως και άλλα κλασικά ερωτήματα όπως "πόλεμος ή ειρήνη", "ασφάλεια ή ανάπτυξη", "soft ή hard power", "εξοπλισμοί ή μίζες", "πατρίδα ή οικογένεια" κοκ. "Αυτοί που έχουν τα γένια σίγουρα έχουν και τα χτένια" και θα αποφασίσουν κατάλληλα για να εξυπηρετήσουν το εθνικό συμφέρον εκτός αν προέχει το άλλο το ατομικό συμφέρον τους. Η Ελλάδα είναι αλήθεια ότι περιτριγυρίζεται από Συμμάχους πλέον για πρώτη φορά στην ιστορία της και δεν μένει παρά να αποφασίσει το κατάλληλο μίγμα δημοκρατίας και ασφάλειας και ευημερίας.

Για τον κ.Κοτζιά που δεν θέλουμε να φανταζόμαστε ότι πιστεύει πως «το Καστελλόριζο είναι μακριά», πράγματι πρέπει να καταγραφεί στη διπλωματική ιστορία ως ο πολιτικός που δείχνει πρόθυμος να παραχωρεί τα δικαιώματα της χώρας του, να κατευνάζει όπως λέει και ο ίδιος, για να μην μείνει κάποιος άλλος έξω από το παιχνίδι και αισθάνεται μόνος προφανώς. Ίσως κάποια νύχτα να φυσήξει δυνατά και κολλήσει το Καστελόριζο στην Τουρκία να λυθεί και το πρόβλημα που δημιουργεί στη φίλη και σύμμαχο γείτονα χώρα από την απελευθέρωσή του από τον "Ιερό Λόχο" κατά το Β'ΠΠ και την ένσωμάτωσή του στην Ελλάδα. Η ελληνική ιστορία είναι πλούσια και πάντα χαρακτηριζόταν από τη διαφορετική αίσθηση της απόστασης για τους ηγέτες της. Αλλιώς έβλεπε η Ελλάδα το Αφγανιστάν επί Μ.Αλεξάνδρου ως κοντά, αλλιώς το 1950 την Κορέα ως κοντά, αλλιώς το 1974 την Κύπρο ως μακριά και αλλιώς μάλλον σήμερα  το Καστελόριζο ως περιορισμένης υπόστασης και αμφίβολης ίσως απόστασης. Όλα είναι σεβαστά. Στο τέλος πάντα παίρνεις αυτό που αξίζεις, αυτό για το οποίο πολεμάς, αυτό το οποίο παρατάς...

Προσωπικά το Καστελλόριζο το βλέπω τόσο κοντά που ευχαρίστως θα πήγαινα να μείνω με τα παιδιά μου, να το διαφημίσω και να το υπερασπιστώ από την Μαντάμ "Ο" και τους αυλικούς της...