του Σπύρου Ριζόπουλου
Να’ μαστε πάλι εδώ! «Καλό χειμώνα» δεν θα ευχηθώ, όχι μόνο γιατί το
ημερολόγιο δείχνει ακόμη Αύγουστο αλλά και διότι ουδείς νοήμων Έλληνας
μπορεί να ελπίζει πραγματικά σ’ ένα καλό χειμώνα. Το πράγμα πάει από το
κακό στο χειρότερο, χωρίς να διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ένδειξη
πως υπάρχουν δυνάμεις και ιδέες, για μια αληθινή αντιστροφή των
πραγμάτων.
Δεν μου αρέσει να παριστάνω την Κασσάνδρα, ούτε είμαι απαισιόδοξος
από τη φύση μου. Απλά με όποιους συμβαίνει να συζητώ έχουν πάνω κάτω την
ίδια αντίληψη για την πορεία των πραγμάτων. Ζούμε μέσα στο σπιράλ της
κρίσης και το πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι ότι ακόμη και σήμερα είναι
κυρίαρχη η «κατευθυνόμενη σκέψη» που ευθύνεται για τα δεινά της χώρας
και της οικονομίας.
Όταν γράφω «κατευθυνόμενη σκέψη» εννοώ την τάση να μετατρέπονται όλα
σε μια πολωτική αντιπαράθεση μηδενικού αθροίσματος. Λογική που έφτασε
στο απόγειο της με την κυριαρχία των συμβατικών media, τα οποία εκ
φύσεως θρέφονταν από το debate «του άσπρου με το μαύρο».
Συντηρητικοί
και προοδευτικοί, φως και σκότος, εκσυγχρονιστές και λαϊκιστές,
«ευρωμανιακοί» και «δραχμολάγνοι» σήμερα. Στην πραγματικότητα μιλάμε
για τον θρίαμβο της υποκρισίας τον οποίο ζήσαμε όλες τις προηγούμενες
δεκαετίες αλλά δυστυχώς εξακολουθούμε να ζούμε και σήμερα. Είναι μια
εκδοχή του «βάστα με, να σε βαστώ» ώστε τα πράγματα να μένουν ίδια και
απαράλλαχτα και να μην αναζητούνται ποτέ έξυπνες λύσεις και
δημιουργικές ιδέες σύνθεσης.
Αυτή η συνεχής δήθεν αντιπαράθεση «δύο κόσμων», δίνει σε αυτή τη
χώρα μια ψευδαίσθηση ελευθερίας της έκφρασης. Αν ξύσουμε όμως λίγο την
επιφάνεια των φαινομένων, ανακαλύπτουμε πως στην πραγματικότητα έχουμε
να κάνουμε με μια μονοδιάστατη και κατευθυνόμενη σκέψη που εμποδίζει τα
πράγματα να κινηθούν μπροστά και υπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες.
Τα πραγματικά σωστά ερωτήματα για κάθε περίπτωση που βρίσκεται στο
ειδησεογραφικό προσκήνιο είναι εξορισμένα από την «κατευθυνόμενη
σκέψη». Όπως διαπιστώνετε όμως, γύρισα ορεξάτος από τις διακοπές. Και
με πολλά «απαγορευμένα ερωτήματα» στο μυαλό μου, τα οποία και σκοπεύω το
επόμενο διάστημα να τα θέτω, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, από αυτή
εδώ τη διαδικτυακή στήλη.
Επειδή μάλιστα διάφοροι «γνωστοί άγνωστοι» της ελληνικής
δημοσιογραφίας έχουν κάνει διάφορες κρίσεις για αυτήν εδώ την
προσπάθεια, το μόνο που έχω να τους πω είναι πως και οι κρίνοντες
κρίνονται. Κι αυτή η ώρα, έχει έρθει πλέον. Όπως λέγαμε παλιά, μετά
το πέρας των διακοπών, «τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του».
ΥΓ: Με επικοινωνιακούς όρους, το γυναικείο ροκ συγκρότημα Pussy Riot
κάνει τόση ζημιά στον Πούτιν όση δεν του έκανε ο πόλεμος στην
Τσετσενία. Ίσως γιατί υποτίμησε την επιρροή της «πάνκ προσευχής» που
έκαναν. Άντε και στα δικά μας! Ίσως μια μέρα μπουν κι εδώ κάποιοι στην
Μητρόπολη των Αθηνών και κάνουν μια προσευχή του τύπου: «Μητέρα του
Θεού, απάλλαξέ μας από την κατευθυνόμενη σκέψη της διαπλοκής».
