Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΟΥ ΤΟΥ ΝΑΥΤΗ

Να σκοτώνεις δύο φορές, μία φορά το σώμα και 33 χρόνια μετά το πνεύμα αποτελεί νεκροφιλία. Η συνταγή για να διαλυθεί το πνεύμα είναι κλασική και καλοπαιγμένη από το παρακράτος του Έλληνα «Γκιουλέν». Η ελευθερία του Τύπου ήταν πάντα το απόλυτο θύμα. Σε κάθε περίπτωση ό,τι δεν κατακτείται, δολοφονείται.

Κάθε επιχείρηση έχει ανάγκη από έσοδα. Η αχίλλειος πτέρνα του εμπόρου του ναύτη πρέπει να ξεγυμνωθεί πριν χτυπηθεί. Να μπεις μέσα στο σώμα, να κυκλοφορήσεις με το καθαρό αίμα, να το θρομβώσεις,  να αποκόψεις και να ξεγυμνώσεις την πτέρνα.

Ο Πάτροκλος ήταν πάντα ο καλύτερος πολεμιστής για να κατακτήσει τον Αχιλλέα και το πνεύμα του. Ο Πάτροκλος πάντα έρχεται με υποσχέσεις, συστάσεις και εγγυήσεις. Με το που θα μπει στο σώμα έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Κανείς στη Μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν άντεξε την ελευθεροτυπία. 

Η είσοδος από την πίσω πόρτα, την πρύμνη του καραβιού, ως λαθρεπιβάτης σημαίνει και την έναρξη αναμετάδοσης των πληροφοριών. Τα εν οίκω πλέον είναι διαθέσιμα στα σκοτεινά δωμάτια του παρακράτους. Πρώτος στόχος η αποκοπή των παραδοσιακών στηριγμάτων. Οι υποσχέσεις και οι νέες αφίξεις προβεβλημένων εταιρειών φαντασμάτων, πλυντηρίων λαθρεμπόρων, γεμίζουν ευφορία το θύμα που ανυποψίαστο ενθουσιάζεται και θεωρεί ως τροχοπέδη κάθε φωνή της λογικής.

Η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός ανάμεσα στο παλαιό και το νέο είναι δεδομένη πλέον και κάθε συναγερμός θεωρείται εσφαλμένος. Δεν απαιτούνται πια γυμνάσια επιβίωσης από τους ναύτες της δημοσιογραφίας και το καράβι ξεκινάει το τελευταίο ταξίδι του ακυβέρνητο.

Καρικατούρες της Μεταπολίτευσης, βιομήχανοι χωρίς βιομηχανίες και τραπεζίτες χωρίς τράπεζες, γίνονται διακεκριμένοι επιβάτες που εγγυώνται τα υποτιθέμενα μελλοντικά κέρδη της ναυτιλιακής εταιρείας. Κάθε αντιδραστικό μέλος του πληρώματος θεωρείται γραφικό πια και οδεύει για τη σκάλα αποβίβασης στο επόμενο λιμάνι.

Αποτυχίες και παραπονούμενοι επιβάτες εμφανίζονται ξαφνικά για να συνδράμουν στην εκδίωξη όσων από ένστικτο αυτοσυντήρησης και από αγνή αγάπη στην απέραντη θάλασσα της δημοσιογραφίας αντιλαμβάνονται τη δολοφονική σκευωρία.

Ο Κυβερνήτης αρχίζει και αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο αργά ανήμπορος πια να στρίψει το αργοκίνητο καράβι του. Όταν αυτό ταλαιπωρημένο μετά από το μακρόχρονο ταξίδι του σε άγριες θάλασσες βρίσκεται μεσοπέλαγα, ένα ελικόπτερο εμφανίζεται από το πουθενά παραλαμβάνει διακεκριμένους πελάτες, κλείνει προμηθευτές ανταλλακτικών του καραβιού και αυτό ξεκινά ανήμπορο να βουλιάζει με τους εναπομείναντες να κοιτάζονται με απορία. Είναι πια αργά για δάκρυα.

Το ελικόπτερο έχει ήδη προσγειωθεί στο επόμενο κλινικά νεκρό θύμα του για να καρπωθεί τα ζωτικά του όργανα.

33 χρόνια έζησε το σώμα του Ιησού, 33 και το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το πνεύμα τους αντέχει ακόμα σήμερα στη μισοπεθαμένη Ελλάδα δείχνοντας το δρόμο στον έμπορο του ναύτη για να στρίψει την πυξίδα εκεί που ταξίδευε πάντα με επιτυχία για να επιζήσει και να ξαναπαράγει γνώση και πλούτο.

Η άγνοια κινδύνου δεν υπάρχει πια...