ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Πολλοί έρχονται και φεύγουν χωρίς να συναντήσουν ποτέ στη ζωή τους έναν ήρωα. Η Ελλάδα σταμάτησε να έχει ήρωες λίγο μετά το Β'ΠΠ. Ακόμα και αυτοί που έπεσαν στο καθήκον στη μαρτυρική Κύπρο το 1974, όλοι ήθελαν να τους ξεχάσουν για να μην θυμούνται την μέγιστη προδοσία της Χούντας του Ιωαννίδη. Ελάχιστοι σε αριθμό μετέπειτα έπεσαν για την Ελλάδα. Ελάχιστοι σε αριθμό οι ζώντες του Β΄ΠΠ, με προεξέχοντα τον Μανώλη Γλέζο που στο σκοπευτήριο της Καισαριανής συνάντησε ήρωες.

Ο τελευταίος ήρωας της Ελλάδας, ο Πεζοναύτης Στάθης Κρόκος έπεσε στο δρόμο για το Αιγαίο την Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013, οδεύοντας στην ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ 2013. Ο Στάθης Κρόκος δεν έγινε ήρωας εκείνη την ημέρα. Έγινε ήρωας πολύ νωρίτερα στην οικογένεια που μεγάλωσε, στο σχολείο που διδάχθηκε τι είναι Ελλάδα. Ως ήρωας δεν γνώριζε πότε θα γίνει ήρωας. Γνώριζε όμως, όπως πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας του, ότι αν απαιτηθεί θα γίνει ήρωας.

Σε τι διαφέρει ένας ήρωας από έναν κοινό θνητό σαν εμάς, που περνάει και φεύγει, σε μία λέξη είναι η δειλία. Ο ήρωας δεν δειλιάζει. Φοβάται, αλλά δεν σταματά. Μόλις ξεκινήσει από την αφετηρία έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα. Εκεί που δεν πάνε οι ήρωες που κατασκευάζει η κοινωνία για να τέρπει την ηδονή της. Η αιωνιότητα του βρίσκεται στο δρόμο που παίρνει το όνομά του, στα βιβλία που τον γράφουν, στις ψυχές των δειλών. Αυτοί οι δειλοί είναι που ψάχνουν να βρουν απεγνωσμένα κάτι για να νιώσουν λιγότερο ασήμαντοι. Να σπιλώσουν έναν ήρωα. Να υπηρετήσουν το σκοτάδι που αποστρέφεται τους ήρωες.

  

Η Ελλάδα έχει χιλιάδες ήρωες για αυτό και θα υπάρχει για πάντα. Παιδιά, παλληκάρια, άνδρες και γυναίκες στον αέρα, το έδαφος, τη θάλασσα, στη γη που δεν δειλιάζουν κοιτάζοντας την ελευθερία. Δεν νοιάζονται για δειλούς πολιτικούς και στρατιωτικούς προϊσταμένους τους. Γεννιώνται και πεθαίνουν ήρωες. Αυτοί που τους συναντάνε στη ζωή τους είναι οι ευτυχείς. Αυτοί που είδαν τι μένει σε έναν ήρωα αν του αφαιρέσεις το βαρύ σώμα του.

Αιωνία η μνήμη σου Πεζοναύτη Στάθη Κρόκο, τελευταίε ήρωα της Ελλάδας.