της Άννας Ρέμπελου
Την πρώτη Παρασκευή του
Απριλίου οι δάσκαλοι αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία και
συγκεντρώθηκαν έξω από το υπουργείο Παιδείας, διαμαρτυρόμενοι για την
επικείμενη αξιολόγησή τους. Κάνουν λόγο για επιστροφή στον
«επιθεωρητισμό», ενώ προτίθενται να σταματήσουν τα σεμινάρια των νέων
αξιολογητών. Μία μέρα πριν, οι γονείς αναρωτιούνταν εάν θα πάνε τα
παιδιά τους στο σχολείο. «Θα κάνουν απεργία ή όχι;» ήταν η βασική
ερώτηση στα κινητά τηλέφωνα μεταξύ των γονιών. Ως συνήθως, επρόκειτο για
Kinder έκπληξη… Η απεργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων
αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν οι δάσκαλοι το αποφασίζουν, δεν το
ανακοινώνουν από πριν. Δηλαδή, ο εργαζόμενος πατέρας και η εργαζόμενη
μητέρα που δεν έχουν «καβάτζα» παππούδες και γιαγιάδες τι θα έκαναν την
Παρασκευή το πρωί; Θα έπαιρναν τα παιδιά τους στην εργασία τους;
Διακινδυνεύω να κάνω τέτοιους προβληματισμούς ανοιχτά και το λέω αυτό διότι η κόρη μου πηγαίνει ακόμα στο Νηπιαγωγείο –ξέρετε, οι περισσότεροι γονείς δεν μιλούν, ούτε διαμαρτύρονται για μην στοχοποιηθούν τα παιδιά τους- και ενώ, παράλληλα με την είδηση της απεργίας και της έντασης μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Παιδείας, βγήκε μια άλλη είδηση: «οι φετινές αιτήσεις για εισαγωγή των μαθητών στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία πρόκειται να σημειώσουν νέο ρεκόρ μετά το περσινό όπου υπεβλήθησαν 8.500 αιτήσεις για μόλις 2.500 θέσεις».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό μιλά από μόνο του. Θεωρώ πως το μήνυμα που δίνει στους δάσκαλους και τους καθηγητές, οι οποίοι θέλω να πιστεύω ότι «πονάνε» το σχολείο στην πλειονότητά τους, είναι πως οι γονείς ζητούν απεγνωσμένα ένα ποιοτικό σχολείο, ένα σχολείο καινοτόμο και διαφορετικό από το σημερινό. Σαφώς και θα ήταν άδικο να ρίξουμε όλα τα στραβά της σημερινής εκπαίδευσης στους δάσκαλους και τους καθηγητές που είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν σε συγκεκριμένα πλαίσια. Όμως, αυτή η τεράστια αντίδραση από την πλευρά τους στο ειδικό θέμα της αξιολόγησης μας κάνει να σκεφτόμασε οτι ίσως και να μην θέλουν να αλλάξει το σημερινό σύστημα, στο οποίο καλώς ή κακώς έχουν βολευτεί.
Θέλω να σημειώσω ότι στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία το προσωπικό περνά από αξιολόγηση και τα στάνταρτ είναι αρκετά υψηλότερα. Και το πλάνο του Υπουργείου Παιδείας να ενισχυθεί ο εκπαιδευτικός χάρτης της χώρας με 60 νέα πρότυπα πειραματικά σχολεία έως το 2020, είναι βέβαιο ότι θα ανεβάσει τον ανταγωνισμό και άλλο. Πως θα σταθεί, λοιπόν, απέναντί τους το δημόσιο σχολείο; Δεν οφείλει να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω και να κρατήσει τους καλύτερους; Και για να απαντήσω στα σχόλια οτι οι Φινλανδοί δάσκαλοι και καθηγητές δεν περνούν απο αξιολόγηση, τα κριτήρια πρόσληψής τους είναι τόσο αυστηρά που δεν αμφισβητεί ουδείς την ικανότητά τους.
Διακινδυνεύω να κάνω τέτοιους προβληματισμούς ανοιχτά και το λέω αυτό διότι η κόρη μου πηγαίνει ακόμα στο Νηπιαγωγείο –ξέρετε, οι περισσότεροι γονείς δεν μιλούν, ούτε διαμαρτύρονται για μην στοχοποιηθούν τα παιδιά τους- και ενώ, παράλληλα με την είδηση της απεργίας και της έντασης μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Παιδείας, βγήκε μια άλλη είδηση: «οι φετινές αιτήσεις για εισαγωγή των μαθητών στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία πρόκειται να σημειώσουν νέο ρεκόρ μετά το περσινό όπου υπεβλήθησαν 8.500 αιτήσεις για μόλις 2.500 θέσεις».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό μιλά από μόνο του. Θεωρώ πως το μήνυμα που δίνει στους δάσκαλους και τους καθηγητές, οι οποίοι θέλω να πιστεύω ότι «πονάνε» το σχολείο στην πλειονότητά τους, είναι πως οι γονείς ζητούν απεγνωσμένα ένα ποιοτικό σχολείο, ένα σχολείο καινοτόμο και διαφορετικό από το σημερινό. Σαφώς και θα ήταν άδικο να ρίξουμε όλα τα στραβά της σημερινής εκπαίδευσης στους δάσκαλους και τους καθηγητές που είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν σε συγκεκριμένα πλαίσια. Όμως, αυτή η τεράστια αντίδραση από την πλευρά τους στο ειδικό θέμα της αξιολόγησης μας κάνει να σκεφτόμασε οτι ίσως και να μην θέλουν να αλλάξει το σημερινό σύστημα, στο οποίο καλώς ή κακώς έχουν βολευτεί.
Θέλω να σημειώσω ότι στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία το προσωπικό περνά από αξιολόγηση και τα στάνταρτ είναι αρκετά υψηλότερα. Και το πλάνο του Υπουργείου Παιδείας να ενισχυθεί ο εκπαιδευτικός χάρτης της χώρας με 60 νέα πρότυπα πειραματικά σχολεία έως το 2020, είναι βέβαιο ότι θα ανεβάσει τον ανταγωνισμό και άλλο. Πως θα σταθεί, λοιπόν, απέναντί τους το δημόσιο σχολείο; Δεν οφείλει να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω και να κρατήσει τους καλύτερους; Και για να απαντήσω στα σχόλια οτι οι Φινλανδοί δάσκαλοι και καθηγητές δεν περνούν απο αξιολόγηση, τα κριτήρια πρόσληψής τους είναι τόσο αυστηρά που δεν αμφισβητεί ουδείς την ικανότητά τους.
