ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ 2014: Ο πολιτικός “εκβιασμός” έγινε συνήθεια

Φροσελίνα Μπαχαρίου, Οικονομολόγος, υπεύθυνη τομέα Οικονομίας “κοινωνίας αξιών”
 

Η αναμενόμενη, όπως διαφαίνεται, υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ένα πράγμα σηματοδοτεί: ότι εξακολουθούμε να είμαστε μια κοινωνία ανώριμη και απαίδευτη στο δημόσιο διάλογο. 
 
Κατατίθεται, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ένα πολυσυλλεκτικό νομοσχέδιο, το  οποίο περιλαμβάνει διαρθρωτικά μέτρα για δεκάδες προϊόντα και υπηρεσίες (γάλα, φάρμακα, ελαιόλαδο, είδη ένδυσης και υπόδησης, απορρυπαντικά, βιβλία, δομικά υλικά, πετρέλαιο θέρμανσης, τουρισμό και μεταφορές), μέτρα εισοδηματικά (αλλαγή στη φορολογία, επικουρικές συντάξεις, ψαλίδισμα μισθών), μαζί με θεσμικά μέτρα όπως είναι οι αλλαγές στη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ και του ΤΧΣ, με άμεσες επιπτώσεις για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών.
 
Οι βουλευτές, στα  πλαίσια της κομματικής πειθαρχίας, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της  εκταμίευσης της επόμενης δόσης, καλούνται να ψηφίσουν συλλήβδην το πολυνομοσχέδιο,  τα κόμματα της αντιπολίτευσης για ψηφοθηρικούς  σκοπούς «εξαναγκάζονται» να το  καταγγείλουν, και τελικά η κοινωνία διχάζεται για άλλη μια φορά υπέρ ή κατά του νομοσχεδίου, χωρίς να υπάρχει χρόνος και χώρος για ουσιαστικό διάλογο και δημόσια διαβούλευση.
 
 

Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Το πολυνομοσχέδιο έχει πλήθος διατάξεων οι  οποίες  ευνοούν τον πολίτη, όπως είναι αλλαγές σε φορολογικές ρυθμίσεις (μείωση προστίμων, ακατάσχετου ορίου, συμψηφισμός  ΦΠΑ), που ευνοούν τον επιχειρηματία, όπως είναι η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, που ευνοούν τον καταναλωτή, όπως οι αλλαγές που απελευθερώνουν τις αγορές στο γάλα, το ψωμί, το λάδι και τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα. Το άνοιγμα των αγορών προϊόντων ουσιαστικά καταργεί τις προνομιακές σχέσεις με συγκεκριμένες  κατηγορίες επαγγελματιών, όπου, αν συνοδεύεται  με ταυτόχρονη επαρκή κρατική εποπτεία και έλεγχο, οδηγεί σε  διορθώσεις στην αγορά, μειώνονται οι  τελικές τιμές καταναλωτή, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν πιο παραγωγικές και ανταγωνιστικές και όλοι είναι κερδισμένοι. Αντιθέτως, η προνομιακή μεταχείριση και ο προστατευτισμός οδηγούν σε μονοπώλια, στρεβλώσεις στην αγορά και σε έλλειψη ανταγωνιστικότητας, όπου οι λίγοι κερδίζουν και οι πολλοί χάνουν...

 
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα άλλο πλήθος διατάξεων οι οποίες οδηγούν σε εργασιακό μεσαίωνα, αυξάνοντας την ψαλίδα ανάμεσα σε χαμηλόμισθους και υψηλόμισθους, όπως είναι ουσιαστικά η κατάργηση των τριετιών και η μονιμοποίηση της προσωρινής απασχόλησης, και συγχρόνως αποδομούν τον κοινωνικό ιστό, όπως είναι η σταδιακή εξαφάνιση των επικουρικών συντάξεων και των οικογενειακών επιδομάτων. Οι  πραγματικοί μισθοί είναι στα δύο τρίτα από την προ κρίσης εποχή, και τώρα έρχεται το τελειωτικό χτύπημα προς τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους, αντί να θεσπίζονται μέτρα για την δικαιότερη διανομή του εισοδήματος και για την καταπολέμηση της φτώχιας, που είναι πλέον απτή πραγματικότητα στην κοινωνία μας.
 
Η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη στο δρόμο μιας ακραιφνούς φιλελεύθερης πολιτικής, χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, και χωρίς εθνικό σχεδιασμό για την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή στην ανάπτυξη. Είναι μια κυβέρνηση φοβική, που δεν έχει εμπιστοσύνη στον πολίτη αυτού του κράτους, ότι μπορεί να κρίνει και να διακρίνει το «κοινό καλό», και μονίμως καταφεύγει σε εκβιαστικές και κατασταλτικές κινήσεις, με τελευταίο απτό παράδειγμα το σημερινό πολυνομοσχέδιο.
 
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι υπέρ ή κατά του πολυνομοσχεδίου, αλλά υπέρ ή κατά του πολιτικού συστήματος που μας οδηγεί σε πολωτικές, μονόδρομες, διχαστικές και αδιέξοδες αποφάσεις.

Όσοι από εμάς πιστεύουμε σε μια “κοινωνία αξιών”, αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα είναι που θέλουμε να διαγράψουμε, να καταργήσουμε, να αλλάξουμε.
 
Όσοι συμφωνείτε δεν έχετε παρά να αδράξετε την ευκαιρία και να βοηθήσετε….