Στον Πόλεμο, την ακραία μορφή της ζωής, δεν υπάρχει ολιγωρία.
Η΄ Ταν ή επί Τας. Όποιος διστάσει χάνει. Ο βασιλιάς που δεν είναι αποφασισμένος
να πολεμήσει οφείλει να μην διακινδυνεύει την τιμή των στρατευμάτων του.
Η απόσταση που διένυσε ο Λεωνίδας μετά την απόφαση των
σοφών της Σπάρτης ήταν πολύ μεγαλύτερη από ένα σημερινό ταξίδι στην άκρη της Γής.
Στις Θερμοπύλες δεν διεκδίκησε τα εδάφη της περιοχής. Εκδήλωσε την αποφασιστικότητα
του βασιλείου του και κέρδισε χάνοντας την ειρήνη.
Στον Πόλεμο η στρατιωτική ισχύς είναι μόνο μία παράμετρος
που συνήθως υπερτιμάται. Υπάρχουν σημαντικότερες που καθορίζουν την νίκη, όπως το 1940 στην Κορυτσά. Η πολιτική θέληση για νίκη είναι το προαπαιτούμενο
συστατικό για να ξεκινήσει ένας λαός, ένας στρατός έναν Πόλεμο. Αυτή διέθετε η
Τουρκία του Ετσεβίτ το 1974 και νίκησε έναν στρατό που δεν είχε πολιτικό ηγέτη.
Οι διεθνείς συνθήκες διεξαγωγής αποτελούν μία παράμετρο που μπορεί να ξεκινήσει
ή κυρίως να σταματήσει έναν Πόλεμο. Αυτό το γνωρίζει καλά ο κ. Σημίτης. Αυτή
είναι και η αιτία που οι λαοί της Ευρώπης μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. δεν πολεμούν
πλέον μεταξύ τους για την αλληλοεξόντωση τους. Η οικονομία, το πετρέλαιο και η βιομηχανία μπορούν να δείξουν
το νικητή σε μία πολεμική αντιπαράθεση πριν ακόμα αυτή ξεκινήσει. Σε περίπτωση δε ισορροπημένων
οικονομικά αντιπάλων η υπεροχή σε τόπο και χρόνο και διάρκεια επιδρά επίσης καθοριστικά.
Ο ηγέτης των στρατευμάτων όταν όλα τα παραπάνω έχουν αναλυθεί παίρνει τη σειρά
του για να καθορίσει το αποτέλεσμα. Πάνω από όλα όμως το κρίσιμο σημείο για την νίκη είναι η
θέληση για μάχη ενός λαού και ενός στρατού. Είναι το ηθικό κεφάλαιο που ξεκινάει να συγκεντρώνεται στο σχολείο, την οικογένεια, το πανεπιστήμιο, τα μέσα ενημέρωσης, τα πολιτικά κόμματα, την κοινωνία. Αυτό είναι που λείπει χαρακτηριστικά
σήμερα από την ελληνική κοινωνία. Αυτό
είναι που έκανε τον Λεωνίδα και τους άνδρες του να μείνουν και να πέσουν πολεμώντας
τους Πέρσες, ατενίζοντας μας σήμερα από το άγαλμά του στις Θερμοπύλες.
Εν κατακλείδι τα καράβια που αρμενίζουν και τα αεροπλάνα
που πετούν δεν μπορούν να διεξάγουν Πόλεμο από μόνα τους. Αυτό είναι το εύκολο.
Ο Καφηρέας, η Ίμβρος, τα περίχωρα της πόλης είναι απλά γεωγραφικά σημεία, πολύ
κοντά πλέον μεταξύ τους με τα σύγχρονα μέσα. Το
πολεμικό σκηνικό χωρίς Πόλεμο προσφέρεται μόνο για επικοινωνιακούς εκβιασμούς
εσωτερικής κατανάλωσης. Αυτό που επιτέλους πρέπει να αποφασίσει η πολιτική
ηγεσία του τόπου όπως έκαναν με σύνεση και γενναιότητα οι προκάτοχοι της στο παρελθόν είναι αν θέλει να πολεμήσει για τα
συμφέροντα της χώρας με λόγια και με έργα, πόσο μακριά και με ποιους μπορεί να πολεμήσει για
αυτά, ποιο Στρατό πρέπει να έχει για να
νικάει και πάνω από όλα αν μπορεί να τιμήσει τους νεκρούς ήρωες, οι οποίοι και φέρνουν τις
νίκες των λαών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Η αντιμετώπιση των Ενόπλων
Δυνάμεων με κριτήρια ΔΕΚΟ για ρουσφέτια και μίζες είναι εγκληματική και
εξουδετερώνει το θεμέλιο συστατικό ενός στρατού και κατ’ επέκταση ενός λαού για
να είναι ικανό να νικάει. Την θέληση για μάχη.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Αγαμέμνων δεν εκστράτευσε στη μακρινή Τροία για να πολεμήσει για τα
μάτια της Ωραίας Ελένης. Κέρδισε γιατί μετέφερε τον Πόλεμο στο έδαφος του
αντιπάλου, επέμεινε για μακρό χρονικό διάστημα και εφάρμοσε ανορθόδοξες
ενέργειες για να κερδίσει. Οι Έλληνες στα μετόπισθεν δεν μεμψιμοιρούσαν τα δέκα
χρόνια του Πολέμου και ο Αρχηγός δεν άλλαζε κάθε 9 μήνες…
