Του Δημήτρη Μάρδα
Αν. καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
«Ευχαριστούμε, μας έχουν δώσει αρκετή ξηρά τροφή και ρούχα. Ας δοθεί κάπου άλλου η βοήθειά σας για τα Χριστούγεννα!». Αυτή ήταν η ενθαρρυντική απάντηση ενός υπευθύνου φιλανθρωπικού ιδρύματος στα μέλη ενός Συλλόγου Γονέων και κηδεμόνων Δημοτικού σχολείου.
Με τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα κινητοποιήθηκε πολύ περισσότερος κόσμος τα φετινά Χριστούγεννα απ’ ότι πέρυσι δείχνοντας έμπρακτα το μέγεθος της συνοχής που διακρίνει ακόμη την κοινωνία μας. Με τον τρόπο αυτό περιόρισε όσο μπορούσε τον πόνο των ατόμων της διπλανής πόρτας ή της γειτονιάς τους.
Μια χώρα από τις πρώτες 35 πιο πλούσιες του πλανήτη, προβάλλει με το πάθημά της, το σαθρό υπόβαθρο στο οποίο οικοδομήθηκε τόσα χρόνια. Από την άλλη καταδεικνύει με ιδιαίτερη έμφαση το βαθμό της αναποτελεσματικότητας όχι μόνο των κυβερνώντων αλλά όλων σχεδόν των μελών της ελληνικής Βουλής. Οι πάντες, που δεν ύψωσαν σθεναρά τη φωνή τους σε όσους πουλούσαν εύκολα ελπίδα, είναι συνένοχοι γι’ αυτό το χάλι που βιώνουμε.
Η κρίση αυτή έδειξε κατακάθαρα ότι οι έλληνες πολιτικοί εν δυνάμει επίδοξοι αρχηγοί και μη, δεν είναι παντός καιρού πολιτικοί.
H σημερινή δήλωση (της 12 Ιανουαρίου) του κου Χρυσοχοΐδη κατά την οποία «η τρόικα μας ζητά να μειώσουμε τους μισθούς γιατί είμαστε ανίκανοι να κάνουμε διαρθρωτικές αλλαγές…», επιβεβαιώνει την παραπάνω θέση. Αυτά περίπου ανέφερε σε πρωινή συνέντευξή του ο Υπουργός Ανάπτυξης, στο πλαίσιο ενδεχομένως μιας κριτικής για τους συναδέλφους του ή ακόμη αυτοκριτικής. Ο αυτοπροσδιορισμός όμως του βαθμούς της ανικανότητας μάλλον εντυπωσιάζει!
Οι πολιτικοί μας επιβιώνουν λοιπόν μόνο σε περιόδους καλοκαιρίας, μη γνωρίζοντας από την άλλη τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να αντιμετωπίσουν μια καταιγίδα ή μια φουρτούνα ή έστω μια απλή βροχή!. Εκεί δειλιάζουν, δεν έχουν τις γνώσεις και τη δύναμη, αγνοούν, πελαγώνουν και συχνά εγκαταλείπουν.
Εδώ εντοπίζεται η αιτία της ελληνικής κρίσης. Είμαστε μια πλούσια χώρα, το καλύτερο ίσως οικόπεδο της Ευρώπης, παρουσιάζοντας δεκάδες ευκαιρίες για επενδύσεις, έχοντας όμως από την άλλη μπροστά μας –πλην δακτυλοδεικτούμενων περιπτώσεων– πολιτικούς μικρόψυχους, άτολμους, φθαρμένους και ενίοτε διεφθαρμένους.
Μας αξίζει άραγε μια τέτοια τύχη;
Dimitris Mardas
Associate Professor
Associate Professor
Department of Economics University of Thessaloniki
For food, clothing and medicine, a lot more people than last year mobilized this Christmas, showing practically the size of coherence that characterize still our society. Thus, in this way it was reduced the suffering of the people of next door or our neighborhood as much as possible .
Greece while in the first 35 richest in the world shows with its passion the unstable bases on which it was built for so many years. Moreover it shows, with a special emphasis, the degree of inefficiency not only of the Ministers but almost of all members of the Greek Parliament. Everyone who did not raised its voice strongly to those who sold hopes easily in the past, accomplices in this mess we are experiencing today.
This crisis showed clearly that Greek politicians, potential and aspiring leaders, are not “all-weather” politicians.
Today’s statement, in a morning interview, of Minister of Development Mr. Chrysohoidis, in which "the troika asks us to reduce wages because we are unable to make structural changes...", confirms all the above. He might said that in a possibly moment of criticism of his colleagues or even of self-criticism. The degree of disability in his self-determination is definitely impressive!
It seems that our politicians survive only during periods of "good weather", not knowing how they can cope with a disaster or a storm or even a simple rain! In these cases they do not dare, they do not have the knowledge and power, they are ignorant, and they often stay gazing at.
Here obviously lies the cause of the Greek crisis. We are a rich country, perhaps the best place in Europe, having dozens of opportunities for investment, but on the other hand we have in front of us politicians, with the exemption of not more than those counted on one hand, pusillanimous, timid, tired and even sometimes corrupted.
Do we really deserve such a fate?
